Pełna wigoru falliczna postać siedzącego mężczyzny, z prawą ręką na policzku i lewą trzymającą (wskazującą) fallus. Bóg-Rok symbolizujący odradzanie się natury(?). Przypuszczalnie należy do kultury Dimini (znaleziony niedaleko Larisy, pn. Grecja; 1 połowa 5 tysiąclecia przed Chr.
Zdjęcie pochodzi z książki M. Gimbutas "The language of the Goddess".
"W sztuce prehistorycznej, kobiety w ciąży, podwójne jaja i podnieceni mężczyźni nie są symbolami seksu w XX-wiecznym znaczeniu. Nasi europejscy przodkowie byli bardziej filozoficzni: w ich sztuce nie ma elementów obsceniczności. Prehistoryczne symbole płodności są symbolami potencji, obfitości i pomnażania, związanymi z utrwalaniem życia i zachowaniem sił życiowych, nieustannie zagrożonych śmiercią." (Marija Gimbutas "The language of the Goddess")
Poniżej dokładny cytat z oryginału:
"In prehistoric art, pregnant women, double eggs and excited men are not sex symbols in the twentieth century sense. Our European forebears were more philosophical: there was no element of obscenity in their art. Prehistoric fertility symbols are symbols of potency, abundance and multiplication, concerned with the perpetuation of life and the and the preservation of life forces constantly threatened by death." (Marija Gimbutas "The language of the Goddess")
Wielka Matka
Wielka bogini, znana od paleolitu - dawczyni życia, podtrzymująca życie, karmicielka, Wielka Matka.
Czasem przedstawiana podczas rodzenia dziecka. Dewocjonaliami związanymi z nią był kobiecy srom lub piersi. Często w postaci wisiorków wygodnych do noszenia przy sobie.
Stylizowane piersi kobiece z ciosu mamuta, noszone jako
wisiorki. 30 000 - 23 000 lat temu. Dolní Věstonice, Czechy.
Wizerunki sromów ryte na skałach datujemy na 30 000 lat wstecz (Kultura Oryniacka). Takie ryty znaleziono w jaskiniach: Abri Blanchard, Abri Castanet i La Ferrassie.
Symbole sromów grawerowane na kamiennym bloku znalezionym w schronisku skalnym La Ferrassie, w Savignac-de-Miremont, Dordogne, Francja. Kultura Oryniacka. Zdjęcie pochodzi z Wikipedii. Autor: Sémhur.
Wielka Matka - Figurka z Moraw, datowana na 22 800 lat przed Chr. Znaleziono ja w miejscowości Morawany nad Wagiem. Zdjęcie z Wikipedii. Autor: Martin Hlauka (Pescan).
Ma ona pełne pokarmu piersi, podkreślony srom i trójkąt łonowy.
Dalej inne wyobrażenie Wielkiej Matki - płaskorzeźba z Laussel. Zdjęcie z Wikipedii. Znaleziono ja na wielkim głazie skalnym w Laussel, gmina Marquay, Francja. Jest datowana na 25 000 lat. Przedstawiona postać w jednym ręku trzyma róg obfitości, natomiast druga ręka wskazuje dające życie łono. Obfite kształty są symbolem (będącym cechą tej personifikacji) bujności życia i wszelkiego dostatku.
A to już dosłowne wręcz przedstawienie Bogini - Dającej Życie.
Bogini o bujnych kształtach w majestatycznej pozie spoczywa na tronie, ręce ma oparte na kotowatych zwierzętach. Daje życie dziecku, które wyłania się spomiędzy jej nóg. Figurka została znaleziona w pojemniku na ziarno w Çatalhöyük, Turcja. Datowana na 6000 - 5500 przed Chr.
Fragment podobnego ujęcia, lecz w fermie płaskorzeźby, znaleziono w Vădastra w Rumunii (kultura Vinča).
Zastanawiając się nad tą Żeńską Boską Zasadą czy Źródłem Życia należy podkreślić, że daje ona również siłę płodności ziemi, z której wyrastają wszystkie rośliny, a także nasionom. Stąd umieszczenie jej posążka w pojemniku na ziarno jest oczywiste.
W okolicy miejsc przechowywania lub przygotowywania ziarna do wysiewu umieszczano również posążki jeszcze nie rodzącej bogini, trzymającej ręce na ciężarnym brzuchu. Umieszczano je także w pobliżu pieców do wypieku produktów zbożowych.
Grób to łono
Przygotowując dla zmarłego grobowiec lub grób starano się, aby to miejsce jak najbardziej kojarzyło się z ciałem bogini - Wielkiej Matki i sugerowało narodziny.
Grób megalityczny na szczycie wzgórza Sligo, Irlandia. Zdjęcie z Wikipedii. Autor: Oliver Dixon.
Groby megalityczne z Irlandii. 1. Shanballyemond. 2. Clady Haliday 3. Ballymarlaigh.
Kto wie, czy nasze grobowce megalityczne z Wietrzychowic, Słonowic i Gaju to nie struktury tego samego typu?
Sztywne, białe damy
Gliniane, kobiece figurki z wyposażenia grobowego. Starożytny Egipt.
Te eteryczne, delikatne, nagie kobiety są związanymi ze śmiercią emanacjami Bogini Życia i Śmierci. Marija Gimbutas nazywała je sztywnymi, białymi damami. Były chude i miały kolor kości. Były wykonywane z gliny, alabastru lub kości samej w sobie. Nagie z ogromnym trójkątem łonowym (to nie dół od bikini). Twarz miały czasami sowio-płaską z dużymi, sowimi oczami.
Tekst opracowany na podstawie książki: Marija Gimbutas "The Language of the Goddess".
