Magnetyt (Fe3O4 - ruda żelaza, krystalizuje w układzie regularnym, twardość 5,5; rysa czarna.
Ma właściwości magnetyczne.
Przed wiekami uznawano go za talizman, który swoich właścicieli miał obdarzać zdrowiem, płodnością, spokojem oraz spokojnym snem.
W średniowieczu zalecano magnetyt jako lek przeciw podagrze, rwie kulszowej i kurczom łydek - aby uśmierzyć ból należało pociągnąć magnetytem po chorych miejscach i ból ustępował.
Magnetyt utrwalał miłość braterską. Jeśli bracia podarowali sobie nawzajem pierścienie z magnetytem i zawsze je nosili, to żadne nieporozumienie, najgorsze intrygi czy awantury o spadek nie były w stanie poróżnić braci.
Ponadto mówcy i aktorzy powinni stale nosić talizman z magnetytu, bo przydaje on siły ich głosom i mocy argumentom tak dalece, ze słuchacze przez długi czas muszą pozostawać pod "przemożnym wpływem tych słów".
Magnetyt występuje pospolicie w skałach magmowych i utworach hydrotermalnych. Powstaje także w skałach metamorficznych jako produkt przeobrażenia wodorotlenków żelaza oraz osadów.
W Polsce już od wczesnego średniowiecza eksploatowano złoża w Kowarach, Kletnie i w okolicy Szklarskiej Poręby. Niewielkie ilości magnetytu występują też w bazaltach i granitoitach dolnośląskich okolic Biegoszowa i Żerkowic, a także w okolicach Suwałk oraz piaskach bałtyckich.
Opracowane na podstawie: A. Bolewski, A. Manecki "Rozpoznawanie minerałów; A. Bolewski, A. Manecki "Mineralogia szczegółowa"; K. Maślankiewicz "Kamienie szlachetne"; B. Krzywobłocka, R. Krzywobłocka "Tajemnice klejnotów".
